Bron: Vera 23-5-2020
4 weken geleden was de afdeling in het verpleeghuis waar ik als a.i. manager werk “schoon”. Een goed moment voor een terugblik naar wat we samen gedeeld hebben.
“Vandaag is het 2 weken geleden dat de laatste persoon met een vastgestelde besmetting van Covid 19 op de afdeling was. Of zoals dat in vaktermen gezegd wordt: WE ZIJN SCHOON.
Er waren 3 besmette bewoners. 1 bewoonster overleed helaas ook. Er waren 5 zieke collega’s, waarvan er 3 nog herstellende zijn.
Ik zag en hoorde hoe elke nieuwe besmetting indruk maakt bij jullie en ook vragen en onzekerheid opriepen: Wanneer ben ik voor het laatst bij die bewoner geweest? Wanneer heb ik voor het laatst met die collega gewerkt? Ik voel me niet lekker, ik zal het toch ook niet hebben? En als jullie dan naar huis gaan was er soms ook het thuisfront die het spannend vind dat jullie op een afdeling werken waar een Coronabesmetting was. En ook al is het sociale leven voor iedereen beperkt jullie worden mogelijk ook geconfronteerd met vrienden/kennissen die iemand uit de zorg ineens eng vinden en daarom liever even geen live contact hebben.
5 zieke collega’s betekent ook diensten omgooien en extra werken. Het was bijzonder om te zien hoe jullie met elkaar je best deden om met al die beschermende maatregelen de bewoonster met Corona ook in haar laatste fase zo goed mogelijk te verzorgen en te begeleiden. Om binnen de mogelijkheden de bewoner en haar naasten op een menswaardige manier afscheid te kunnen laten nemen. Na het overlijden zeiden sommigen van jullie “dit was toch anders”. Jullie zijn gewend aan bewoners die sterven, maar deze ziekte kent een ander verloop dan wat jullie tot nu toe kenden en ook de omstandigheden waren nieuw. Ik zag hoe sommigen erg onder de indruk waren. De kinderen van deze mevrouw schreven: “Binnen de kaders van de pandemie richtlijnen hebben de zorgmedewerkers alle bereidheid getoond en mogelijkheden geschapen waardoor we de laatste dagen bij onze mama konden zijn. Hartelijk dank hiervoor. Zij is rustig, niet benauwd en zonder pijn ingeslapen. “
Ondanks alle onzekerheden, twijfels, sociale druk, werkdruk zag ik een team wat het werk “gewoon” deed. Jullie waren er veelal zoals gepland was. Ook als jullie zelf verkoudheids- klachten hadden (en geen koorts). Jullie werkten tot voor enkele weken zonder beschermende middelen. Jullie werkten extra. Er was geen onrust. Jullie hulden je in de beschermende middelen en gingen “gewoon” de kamers in van bewoners met (verdenking op) Covid. Er was ruimte om angsten en onzekerheden te bespreken, er was aandacht voor elkaar. Bijzonder vond ik het om te horen dat als ik bij mijn ochtendronde aan jullie vroeg hoe het met je was dat deze vraag ook aan mij gesteld werd ☺.
Deze ervaring is extra bijzonder als je bedenkt dat bij de start van mijn opdracht (eind januari) de sfeer en samenwerking nog heel anders waren. Het is een mooi voorbeeld hoe een crisis ook een kans is. We zijn nog niet klaar, maar er is wel versneld iets gebeurd in dit team. Ik zie en hoor weer werkplezier, er wordt weer gelachen, er wordt samengewerkt, jullie willen verbeteren.”
En als ik dan van een teamlid onderstaande reactie krijg op mijn terugblik, weet ik het zeker we hebben samen iets veranderd in deze rare tijd!!
“Bedankt voor deze mooie mail en je lieve woorden! Je mag best weten dat ik tot tranen geroerd was. Maar jij ook bedankt voor alle steun in deze periode, waar je naast en achter ons stond als team. Jij hebt laten zien en voelen dat je voor het team en de bewoners klaar stond en daar wil ik jou voor bedanken. Ik leer elke dag een beetje meer in mijn rol als leerling verpleegkundige en daar draag jij veel aan bij. Dus ook namens mij ontzettend bedankt!”
Nog 5 weken om het laagje ijs van de verandering wat dikker te laten worden en dan weer op naar een nieuwe opdracht. Ik zal ze missen.
Vera van den Beemt
Levens-Voll
